«Δόγμα του Σοκ ΙΙ» και ατομική ευθύνη… Να δεις τι σου ‘χω για μετά…

Ο Γιάννης Βασιλόπουλος ετοίμασε ένα άρθρο (με τον προαναφερθέντα τίτλο) σχετικά με τις εξελίξεις της πανδημίας που απειλεί τον πλανήτη και «χτύπησε την πόρτα» της πατρίδας μας, το προηγούμενο διάστημα, προκειμένου να δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα «Κόντρα Επίθεση» (www.contraepithesi.gr).

Ο αρθρογράφος (Γιάννης Βασιλόπουλος) προβληματίστηκε έντονα για το αν είναι σκόπιμο να δημοσιευθεί τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, με δεδομένη την κρισιμότητα των στιγμών και τη σοβαρότητα της κατάστασης, λόγω και του ότι υπάρχουν σαφείς πολιτικές αναφορές. Οι αναφορές αυτές εκφράζουν αυστηρά τον ίδιο και μόνο και σαφώς χαρακτηρίζουν ή αποκρυπτογραφούν τη γενικότερη πολιτική του θεώρηση.

Αρχική σκέψη ήταν και παραμένει πως το κείμενο οφείλει να το δημοσιεύσει άμεσα και μάλιστα θεωρεί πως πιθανότατα άργησε κιόλας. Διότι όλα αυτά τα χρόνια στο πλαίσιο του ραδιοφωνικού αλλά και του διαδικτυακού «Κόντρα Επίθεση» συνηθίζαμε – συνηθίζουμε να προηγούμαστε των εξελίξεων, στο μέτρο του δυνατού πάντα, με το ρίσκο της έκθεσης που αυτό συνεπάγεται.

Ο Γιάννης Βασιλόπουλος και η ιστοσελίδα «Κόντρα Επίθεση» με ακέραιο αίσθημα ευθύνης και σεβασμό στους ανθρώπους που «έφυγαν», κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους, υποφέρουν από τα συμπτώματα του ιού αλλά και όσους δίνουν και θα δώσουν αυτή τη μάχη, από οποιαδήποτε θέση ή πόστο, ΔΕΝ θα αναρτήσουν αυτή την ώρα το άρθρο.

Αυτό θα γίνει στο άμεσο μέλλον και μάλλον όταν η κατάσταση θα έχει εξομαλυνθεί ή έστω θα έχει τέτοια φθίνουσα πορεία ώστε να θεωρείται πλήρως ελεγχόμενη, εκτός αν υπάρξει ιδιαίτερος λόγος να συμβεί νωρίτερα. Ευελπιστούμε να είναι κοντά χρονικά. Καλή δύναμη σε όλους, κυρίως στους εργαζόμενους στο χώρο της υγείας και ας προσέχουμε όλοι όσο περισσότερο γίνεται…

Υ.Γ. Το άρθρο είναι ολοκληρωμένο, θα δακτυλογραφηθεί ηλεκτρονικά τις επόμενες ώρες και θα βρίσκεται στη διάθεση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου.

Διπλό μπράβο για τα κορίτσια του μπάσκετ

Γυρόφερνα πολύ καιρό στο μυαλό μου, τα τελευταία χρόνια, να γράψω ένα άρθρο, να καταθέσω μια άποψη για ένα σοβαρό, κατά τη γνώμη μου πάντα, αθλητικό θέμα. Ένα θέμα που κυρίως είναι ποδοσφαιρικό αλλά δεν είναι μόνο τέτοιο. Σε κάποιες κατηγοριοποιήσεις, οι οποίες συνηθίζονται στη χώρα μας, ίσως και σε άλλες, εγώ θεωρούμαι ως “ποδοσφαιρικός”. Όχι πως είναι τελείως λάθος αλλά εμένα δεν μου αρέσει γενικά η πολυδιάσπαση της ολότητας στις διάφορες εκφάνσεις της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Κι ήρθε η ώρα του άρθρου αυτού να δημιουργηθεί.

Το θέμα μου θα είχε να κάνει με όλο αυτό το χιλιογραμμένο, πολυσυζητημένο, και εκτιμώ “εξαντλημένο” ντόρο σχετικά με τη διαιτησία, την αδικία, τους “κλεμμένους τίτλους” και συνακόλουθα τη βία σε αθλητικούς χώρους ή τη βία που έχει αθλητικό υπόβαθρο ή πρόσχημα και το κατά πόσο αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αλληλοεπηρεάζονται. Θα έθιγα το αν εξυπηρετεί κάποιους να συντηρείται αυτή η κουβέντα για χρόνια.

Όπως επίσης τι ρόλο παίζουν τα μέσα ενημέρωσης σε όλο αυτό. Λειτουργούν “εμπρηστικά” ή “πυροσβεστικά”; Η υπερανάλυση ποδοσφαιρικών φάσεων σε κυριακάτικες βραδινές εκπομπές είναι αυτή που εκπαιδεύει το αθλητικό κοινό, ως άλλο διαιτητικό σεμινάριο, ή, όπως εγώ θεωρώ, αποπροσανατολίζει από την ουσία και την ομορφιά του κάθε αθλήματος και με μαθηματική ακρίβεια συμβάλλει, έστω και ακούσια και πάντα ανάλογα με το πως παρουσιάζεται, στη “δηλητηρίαση” της αθλητικής μας σκέψης; Διότι παρατηρώ σε γήπεδα της πόλης μας ανθρώπους και μάλιστα όχι λίγους και όχι μόνο νεαρής ηλικίας από το πρώτο κιόλας λεπτό μιας αθλητικής αναμέτρησης να είναι σε υπερένταση εστιάζοντας στη διαιτητική ομάδα και όχι στους πραγματικούς πρωταγωνιστές των γηπέδων. Τροφή για σκέψη είναι όλα αυτά για όλους μας.

Αλλά ας γυρίσω, σιγά σιγά το “διακόπτη”. Πολλές φορές συζητώντας με το Φώτη ή/και με άλλους φίλους έχω εκφράσει τη διαφωνία μου με κάποιες ταμπέλες που χρησιμοποιούν ορισμένοι δημοσιογράφοι. Και κυρίως με κάποιους πομπώδεις τίτλους που εκφέρονται ή γράφονται στην προσπάθεια να αναδειχθεί, στο μέγιστο βαθμό, μια μεγάλη αθλητική νίκη ή μια εξαιρετική ατομική απόδοση. Εκεί θαρρώ κάποιες φορές γίνεται κατάχρηση, όπου και οι λέξεις χάνουν, κατά κάποιο τρόπο, την ετυμολογική τους έννοια ή έστω την χρηστική αξία τους αλλά ίσως και η σημασία, την οποία θέλουν να τονίσουν, ξεθωριάζει εκ της επαναλαμβανόμενης υπερβολής.

Παρακολουθώντας νωρίτερα το νικηφόρο αγώνα της Εθνικής μας ομάδας καλαθοσφαίρισης γυναικών απέναντι στο αντίστοιχο τουρκικό συγκρότημα, που σφράγισε την πρόκριση στους ημιτελικούς του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος για πρώτη φορά, θα αναφερθώ σε κάτι που παρατήρησα και ίσως έρχεται σε αντίθεση ή μάλλον, για μένα, επιβεβαιώνει το περιεχόμενο της προηγούμενης παραγράφου. Μετά το δωδέκατο λεπτό του αγώνα η ελληνική ομάδα πιστεύω πως δίνει την ευχέρεια σε κάποιον να εκστομίσει πως έπαιξε μια μορφή ολοκληρωτικού μπάσκετ. Ήταν πραγματικά απολαυστικό το θέαμα και στις δύο πλευρές του γηπέδου αλλά κυρίως η συνέπεια κι η συγκέντρωση στο πλάνο του τεχνικού επιτελείου ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και μάλιστα απέναντι σε έναν ισχυρότατο αντίπαλο ο οποίος βρέθηκε γρήγορα να προηγείται με διαφορά δέκα πόντων!

Όλα αυτά τα χρόνια, είτε στο “ραδιοφωνικό αέρα” του Δημοτικού Ραδιοφώνου, μέσω της εκπομπής “Κόντρα Επίθεση”, είτε στα κείμενά μου στην ομώνυμη ιστοσελίδα, νομίζω απέφυγα, ή τουλάχιστον έτσι εκτιμώ, την αναφορά και το σχολιασμό διαιτητικών λαθών, προσπάθησα να δείξω δρόμους κόντρα, απέναντι, μακριά απ' τη βία. Όσο και όπως γίνεται. Με όποια “όπλα” να είμαστε ενάντια στα πραγματικά όπλα, που δυστυχώς εισέρχονται και χρησιμοποιούνται σε αθλητικούς χώρους. Το ξέρω δεν είναι εύκολο. Άνθρωποι είμαστε, κάνουμε λάθη, εξοργιζόμαστε, μας “πνίγει το δίκιο”, θυμώνουμε, γνωρίζουμε δυστυχώς πως οι παθογένειες της κοινωνίας ασφαλώς διασπείρονται στον επαγγελματικό αθλητισμό με “άγριο” τρόπο. Μπορούμε όμως να προσπαθούμε να μη “χαλάμε” το μυαλό μας.Και επειδή το άλλο που ουδέποτε έχω κάνει και διαφωνώ πλήρως είναι η έκκληση από δημόσιο βήμα σε κόσμο να παρακολουθήσει ένα αγώνα, όσο σημαντικός κι αν είναι, όσο κι αν το αξίζουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές. Κάτι που γίνεται κατά κόρον από δημοσιογράφους και κατά τη γνώμη μου είναι δουλειά των υπευθύνων μιας ομάδας, διότι ο κόσμος διαθέτει νου και κρίση και από τα μέσα ενημέρωσης αναζητά όχι χειραγώγηση αλλά μια έστω “έντιμη υποκειμενικότητα” αν όχι “αντικειμενικότητα”. Γι' αυτό λοιπόν αφού συγχαρώ τα κορίτσια της εθνικής για το αγωνιστικό τους επίτευγμα θα δώσω το λόγο στη Στέλλα Καλτσίδου για τα εξωαγωνιστικά εύσημα ( γι' αυτό και το διπλό μπράβο του τίτλου του άρθρου ), που της αποδίδω εγώ για τις δηλώσεις της μετά το ματς απέναντι στη Γαλλία...Νομίζω αξίζει να στραφούμε και προς τα εκεί...

Σε μια παραδοχή που δεν συνηθίζεται προχώρησε η Στέλλα Καλτσίδου. Η 34χρονη φόργουορντ της Εθνικής αποβλήθηκε στο ματς με την Γαλλία στις αρχές της τρίτης περιόδου με δεύτερη τεχνική ποινή, γεγονός που σήκωσε πολλή κουβέντα.

Η ίδια τοποθετήθηκε δημόσια μέσω του προφίλ της στο facebook για το θέμα αυτό, λέγοντας: «Σήμερα το πρωί, μετά το χθεσινό ματς με την Γαλλία, η Ελληνική Ομοσπονδία ζήτησε ένα meeting με την FIBA και τους διαιτητές όσον αφορά την απόφαση της δεύτερης τεχνικής μου ποινής, όπου ο διαιτητής παραδέχθηκε πως έκανε λάθος και μου απολογήθηκε. Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι διαιτητές είναι άνθρωποι και όχι ρομπότ! Πρέπει να ελέγχουν τόσα πολλά πράγματα την ίδια στιγμή! Και η συμπεριφορά μου ήταν επίσης λάθος και άξιζα την πρώτη τεχνική ποινή. Ωστόσο, η Γαλλία άξιζε 100% την νίκη και η ομάδα μου αξίζει 1000% τον σεβασμό όλου του ευρωπαϊκού μπασκετικού κόσμου! Απόψε είμαστε έτοιμες να δώσουμε την πιο σημαντική μας μάχη σε αυτόν τον "πόλεμο" και χρειαζόμαστε όλη την υποστήριξη που μπορούμε να έχουμε»!

Πηγή δηλώσεων Στέλλας Καλτσίδου : www.gazzetta.gr 

Συζητώντας για μπάσκετ ( και Καστρίτη ) στην Ηρακλειά…

Μετά από κάποια ηλικία, που δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια, αλλά κυρίως μέσα στο πλαίσιο της διαμορφωμένης κοινωνικής κατάστασης, τα τελευταία χρόνια, δεν μου αρέσει καθόλου να χρησιμοποιώ τη λέξη «υποχρεωμένος». Όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά για κανέναν ενήλικο. Θα τη χρησιμοποιήσω για να γίνει καλύτερα αντιληπτό αυτό που θέλω να πω. Και θα εξηγήσω το γιατί.

Πριν κάποια χρόνια συζητώντας με το Φώτη ( Αλεξόπουλο ) «περί ανέμων και υδάτων»  είχε τεθεί το θέμα ενός ενδεχόμενου διορισμού. Ίσως και σε κάποιο νησί. Μου λέει τότε ο Φώτης πως αν τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι πραγματικά όμορφο και ενδιαφέρον να αρθρογραφώ ή και να βγαίνω στον αέρα του «Δημοτικού Ραδιοφώνου», πάντα μέσω του «Κόντρα Επίθεση» και φυσικά του http://www.contraepithesi.gr .

Πέρασαν αρκετά χρόνια, η πολιτικοοικονομικοκοινωνική κατάσταση χειροτέρεψε και ανάγκασε ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού, που κατοικεί σε αυτή τη χώρα, να φτάσει στα όρια της επιβίωσης και ακόμα παρακάτω. Κάπως έτσι ακολούθησε φθίνουσα πορεία κι η δική μου ενασχόληση με το χόμπι της αθλητικής δημοσιογραφίας. Καταλάγιασε για διάφορους λόγους αλλά ποτέ δεν έσβησε. Δεν ξέρω αν είναι επιτυχής ο παραλληλισμός αλλά τον κάνω διότι υπήρχε πορεία σχεδόν ταυτόχρονη και αρκετά αντίστοιχη.

Επιστρέφω στο θέμα της δεύτερης παραγράφου. Δεν υπήρξε βέβαια κανένας διορισμός αλλά μια προσωρινή τοποθέτηση στο Γυμνάσιο Ηρακλειάς με Λυκειακές Τάξεις. Ενός μικρού αλλά ιδιαίτερα συμπαθητικού νησιού της άγονης γραμμής των Κυκλάδων με ότι αυτό συνεπάγεται. Εννιά παιδιά συνολικά φοιτούν και στο διάλλειμα, όλα μαζί, παίζουν ποδόσφαιρο στο όμορφο προαύλιο που θυμίζει γήπεδο 5χ5 αλλά δεν έχει πλαστικό χορτάρι.

Μέσα σε όλα τα προηγούμενα έτυχε να γνωρίσω ένα μπασκετικό στοιχηματικό αναλυτή. Συζητώντας για μπάσκετ και έχοντας απέναντί μου έναν άνθρωπο που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα για το άθλημα με την  πορτοκαλί μπάλα «μοιραία» η συζήτηση έφτασε και στον Αρκαδικό. Αναφέρθηκε κολακευτικά στην απόκτηση του Βασίλη Καββαδά και εκθείασε την απόδοση του Φαν Όστρουμ. Κυρίως όμως εξέφρασε τη θετική έκπληξη που του προξένησε η παραμονή του Γιάννη Καστρίτη στον Αρκαδικό, κάτι που δεν γίνεται συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις.

Για να ολοκληρώνω σιγά σιγά το κείμενό μου, γίνεται αντιληπτό πόσο σημαντικό είναι οι δύο ομάδες της Τρίπολης να πορεύονται σε αυτό το υψηλό επίπεδο έχοντας στον πάγκο τους «δύο παιδιά απ’ τα αθλητικά σπλάχνα της πόλης». Θα πει κάποιος ότι αυτό έχει ξαναειπωθεί και ξαναγραφτεί. Προφανώς και ισχύει αλλά εγώ το είχα στο μυαλό μου και βρήκα αυτή την ευκαιρία να το αναφέρω και να το τεκμηριώσω.

Ανέφερα λοιπόν στον καλό συνομιλητή μου πως χωρίς να γνωρίζω το Γιάννη Καστρίτη, έχοντας όμως καλές πληροφορίες και ίδια διαμορφωμένη άποψη, αλλά γνωρίζοντας προσωπικά το Στάικο Βεργέτη και έχοντας παρακολουθήσει σημαντικό τμήμα της πορείας του, θεωρώ πως είναι μεγάλη υπόθεση για Αρκαδικό και Αστέρα να έχουν ως προπονητές ανθρώπους που αγαπούν τα αθλήματά τους και τον αθλητισμό, δουλεύουν σκληρά, με όρεξη και μεράκι, έτσι βελτιώνονται, αλλά κυρίως είναι σοβαροί, χαμηλών τόνων και δίνουν όμορφη κι αξιοπρεπή εικόνα στις συνεντεύξεις τύπου. Και μάλιστα χωρίς κραυγές μιλώντας καθαρά αγωνιστικά και τακτικά. Πολύ σημαντικό αυτό σε μια εποχή που πολλοί φτάνουν στο σημείο να «δηλητηριάζουν» το μυαλό, όχι μόνο το  δικό τους, αλλά και μικρών παιδιών.

Αυτά τα λέει ένας άνθρωπος, όπως εγώ, που είναι κάθε άλλο παρά τοπικιστής και εκτιμά πως πρέπει να αμείβονται οι ικανοί, σωστοί, μαχητές ανεξάρτητα από τόπο καταγωγής τους. Γι’ αυτό λοιπόν θα προσθέσω, για να συμπληρώσω την «τριάδα», το Γιώργο Αντωνόπουλο, προπονητή του Παναρκαδικού, που δεν είναι Αρκάς στην καταγωγή, αλλά πρόκειται για ένα καταπληκτικό χαρακτήρα και πρώην ποδοσφαιριστή. Έχει περάσει και παλαιότερα απ’ την Τρίπολη και τον Αστέρα και έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλα τα επίπεδα, κατά τη γνώμη μου πάντα. Νομίζω είναι σε πολύ καλό δρόμο σαν προπονητής.

Σίγουρος δεν είναι ποτέ κανείς, ούτε για τον εαυτό του. Εγώ δεν βάζω το χέρι στην φωτιά ούτε για μένα τον ίδιο. Ποτέ δεν ξέρει κανείς «τι του ξημερώνει». Ωστόσο τους τρεις προαναφερόμενους τους πιστεύω και τους στηρίζω σε μεγάλο βαθμό, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, θεωρώντας πως προσφέρουν πολυεπίπεδα, από τη θέση που κατέχουν.

Αν έχετε το κουράγιο να ενώσετε τα κομμάτια του πάζλ των προηγούμενων παραγράφων θα καταλάβετε τι εννοώ όταν αρχικά αναφέρω πως είμαι «υποχρεωμένος» να γράψω αυτό εδώ το άρθρο από αυτόν εδώ τον τόπο. Ευχαριστώ το Φώτη, όλους όσους μας άκουσαν, μας διάβασαν και όσους μας έκαναν δημιουργικές παρατηρήσεις, τους ανθρώπους που μου έδωσαν την ώθηση να γράψω αυτό το άρθρο και κυρίως όλα τα παιδιά των σχολείων της Ηρακλειάς.  

Αν και όταν χρειαστεί θα επανέλθω… Ο αγώνας συνεχίζεται… Όλα είναι δρόμος…

Ηρακλειά 20 Δεκέμβρη 2015

Φασούλι, το φασούλι...

Σε ένα συναρπαστικό, εν τέλει, παιχνίδι, με ιδιαίτερες συγκινήσεις στο φινάλε του, ο Παναρκαδικός κατόρθωσε όχι απλά να παραμείνει αήττητος αλλά και να πάρει το «τρίποντο» στο πρώτο του εντός έδρας ματς. Συνέχισε έτσι την καλή πορεία του και βγήκε νικητής μέσα από ένα ματς, του οποίου η οποιαδήποτε εξέλιξη δεν θα έκανε εντύπωση. Επίσης ευχαρίστησε τους αρκετούς φιλάθλους που βρέθηκαν στο γήπεδο, δίνοντας τους ραντεβού στο επόμενο παιχνίδι αλλά κυρίως ανέβασε κατακόρυφα την ψυχολογία μέσα στην ομάδα, κάτι που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στη δύσκολη συνέχεια της φετινής πορείας.

Η ομάδα της Τρίπολης μπήκε καλά στο παιχνίδι και έδειξε πως θα έχει τον έλεγχό του. Αναπτύχθηκε κυρίως από τα δεξιά, απ’ όπου προήλθε και το γκολ του Καδά. Ήταν καλύτερος στο μεγαλύτερο κομμάτι του πρώτου μέρους, έχοντας συνοχή στις γραμμές και σωστή αλληλοκάλυψη στον τομέα της αμυντικής τακτικής. Κινδύνεψε σχεδόν μόνο από στημένες φάσεις . Ωστόσο σε μια απ’ αυτές, στο χειρότερο χρονικό σημείο, στις καθυστερήσεις του α’ ημιχρόνου, δέχτηκε την ισοφάριση κόντρα στη ροή του αγώνα. Λίγο νωρίτερα είχε χάσει μια πολύ καλή ευκαιρία με τον Κολιόπουλο. Έτσι το ενδεχόμενο 2-0 διαμορφώθηκε σε 1-1 με τη λήξη του ημιχρόνου και το ψυχολογικό βάρος αυτής της εξέλιξης μεταφέρθηκε στους γηπεδούχους.

Στο δεύτερο μέρος και ειδικά όσο περνούσε η ώρα φαινόταν πως οι δύο αντίπαλοι προσπαθούσαν πρώτα να μη χάσουν και αν τους δοθεί η ευκαιρία να πάρουν κάτι παραπάνω. Έτσι δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην τακτική και την κάλυψη των χώρων. Σιγά σιγά όμως η Δόξα έδειχνε να κερδίζει το νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής, ενώ ο Παναρκαδικός στις περιπτώσεις που έφτανε στην αντίπαλη περιοχή δεν είχε καλά τελειώματα των φάσεων. Επίσης δεν είχε την απαραίτητη συγκέντρωση στο αμυντικό κομμάτι με αποτέλεσμα οι παίκτες των φιλοξενουμένων να πλησιάζουν περισσότερο και πιο επικίνδυνα στην περιοχή του Ψυχογιού και να χάνουν σημαντικές ευκαιρίες.

Το ποδόσφαιρο όμως προσφέρει συγκινήσεις και πολλές φορές η εξέλιξη ενός αγώνα είναι απροσδόκητη. Εκεί που ο Παναρκαδικός θα ήταν ευχαριστημένος και με τον ένα βαθμό, ειδικά ύστερα από την τεράστια ευκαιρία της Δόξας ακριβώς πριν το 2-1, τελικά κατάφερε να σκοράρει όχι μία αλλά δύο φορές με το Χρήστο Τζιανή, που αποδείχτηκε «χρυσή αλλαγή». Ταυτόχρονα η φιλοξενούμενη ομάδα μείωσε με ένα τυχερό γκολ, ενώ νωρίτερα δεν το είχε καταφέρει σε πιο ορθόδοξες περιπτώσεις που της παρουσιάστηκαν. Έτσι στο τελευταίο πεντάλεπτο παρακολουθήσαμε περισσότερα τέρματα απ’ όλο το προηγούμενο κομμάτι, και η εξέλιξη του τέλους του δεύτερου ημιχρόνου ήταν αντίστοιχη με του πρώτου αλλά με διαφορετικό ευνοημένο αυτή τη φορά.

Τέλος καλό, όλα καλά για την ομάδα της Τρίπολης, που άντεξε παρά την πίεση των τελευταίων λεπτών και κράτησε τη νίκη. Συνοψίζοντας, οι «τριφυλλοφόροι» πήραν μια νίκη σε ένα δύσκολο ματς, που σε σημαντικό τμήμα του δεύτερου ημιχρόνου κάλλιστα θα μπορούσαν να βρεθούν πίσω στο σκορ και να είναι σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση. Συνέχισαν την καλή τους πορεία, πήραν το καλύτερο δυνατό βαθμολογικά, ξεπερνώντας και το άγχος της πρεμιέρας μπροστά στο κοινό τους, κρατώντας το «ζεστό» για τη συνέχεια.

Οι ποδοσφαιριστές πάλεψαν το ματς, ακόμα και όταν δεν τους πήγαινε καλά και επιβραβεύτηκαν γι’ αυτό, ενώ ο προπονητής της ομάδας, που νομίζω πως θα έμεινε ευχαριστημένος σε γενικές γραμμές απ’ αυτούς παρά τα όποια λάθη, πέτυχε με τις αλλαγές να βοηθήσει την ομάδα. Αυτό άλλοτε βγαίνει, άλλοτε όχι όπως είπε κι ο ίδιος στις δηλώσεις του. Σημασία έχει να ακολουθείται σωστά το γενικό πλάνο. Τακτικά πήγε αρκετά καλά, φυσικά έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης και η καλή βαθμολογική συγκομιδή της δίνει το δικαίωμα να προχωρήσει με μεγαλύτερη άνεση ή καλύτερα με λιγότερη πίεση στη δύσκολη συνέχεια. Η ομάδα έβγαλε ποδοσφαιρική «υγεία», ο κόουτς θα δουλέψει με τους παίκτες τα λάθη που έγιναν σε όλες τις γραμμές και αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια μιας ωραίας παρέας πολλών ντόπιων παικτών που όμως δέχθηκαν τη σπουδαία βοήθεια ενός νεαρού απ’ τη Λακωνία, αν δεν κάνω λάθος, του Βλάχου που έκανε πολλή και καλή δουλειά στο χώρο του κέντρου και κάποιες στιγμές πίστευες πραγματικά πως είναι ανίκητος.

Υ.Γ. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο, ούτε κανείς θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του Γούτου. Ενδεχομένως δεν του πήγε καλά το ματς αλλά δεν συναντιέται και συχνά το φαινόμενο «αλλαγή στην αλλαγή», παρότι δικαιώθηκε ο προπονητής, ο οποίος άλλωστε το ανέφερε προς τιμή του στις δηλώσεις μετά το ματς. Όπως επίσης αναφέρθηκε και στους παίκτες που έμειναν εκτός δεκαοκτάδας, οι οποίοι είναι σημαντικοί και φυσικά μπορούν να προσφέρουν στο μέλλον. Θεωρώ πως το καλό κλίμα στην ομάδα, η σωστή δουλειά απ’ όλους και οι σχέσεις εμπιστοσύνης μπορούν να δώσουν λύσεις σε ότι προκύπτει.

Το απίστευτο ρεκόρ της εθνικής Ισπανίας...

Τόσο η ραδιοφωνική εκπομπή "Κόντρα Επίθεση" όσο και μικρό αδερφάκι της, που ήρθε αργότερα ώστε να τη συμπληρώσει, η ιστοσελίδα contraepithesi.gr απ' την πρώτη στιγμή της παρουσίας τους είχαν κυρίως τοπικό αθλητικό χαρακτήρα. Προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμη να καταγράφουν, παρουσιάζουν, προβάλλουν τοπικά αθλητικά δρώμενα. Ωστόσο δεν έλλειψαν κατά καιρούς παρεμβάσεις που αναφέρονταν σε αθλητικά θέματα τα οποία ξέφευγαν απ' τα στενά πλαίσια της ευρύτερης περιοχής μας. Κάτι τέτοιο θα επιχειρηθεί και με το σημερινό άρθρο, το οποίο θα ασχοληθεί με ένα θέμα που σχεδόν μονοπωλεί αυτές τις μέρες το αθλητικό φίλαθλο κοινό. Και δεν είναι άλλο απ' τα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, που διεξάγεται στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Φτάσαμε λοιπόν στο φινάλε της ποδοσφαιρικής αυτής γιορτής και οι εθνικές ομάδες Ιταλίας και Ισπανίας διεκδικούν το τρόπαιο.
Κατά την προσωπική μου εκτίμηση οι δύο αυτές ομάδες δίκαια βρίσκονται στον τελικό, όπως θεωρώ ότι δίκαια συμπλήρωναν την τετράδα και η Γερμανία με την Πορτογαλία. Βέβαια νομίζω πως κακώς είχε μπει στην γερμανική ομάδα η ταμπέλα του αδιαφιλονίκητου φαβορί, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Ο τελικός που προέκυψε είναι εξαιρετικού ενδιαφέροντος για πολλούς λόγους. Η Ιταλία έδειξε ένα πολύ καλό πρόσωπο κατά τη διάρκεια του τουρνουά, με "φρέσκιες" παρουσίες και νέα στοιχεία στο παιχνίδι της. Κυρίως εμπλούτισε και έδωσε νέο χρώμα στον επιθετικό της τομέα βγάζοντας πιο πολλές φάσεις γκολ απ' ότι μας είχε, ίσως, συνηθίσει σε άλλες διοργανώσεις. Επίσης παρούσιασε μια μεσαία γραμμή με συνοχή, που συνέδεε την πάντα καλή της αμυντική γραμμή με αυτή της επίθεσης. Μένει πλέον να δούμε αν θα καταφέρει να ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο την, έτσι κι αλλιώς, επιτυχημένη της παρουσία, επιστρέφοντας στους τίτλους μετά τον παγκόσμιο του 2006 επί γερμανικού εδάφους.
Όσον αφορά την Ισπανία τώρα είναι γνωστό σε όσους με γνωρίζουν πως έχω δείξει μεγάλη και ιδιαίτερη προτίμηση στο δίπολο εθνική Ισπανίας - Μπαρτσελόνα, τα τελευταία χρόνια. Και γενικότερα όμως ο ισπανικός αθλητισμός έχει να επιδείξει μεγάλες επιτυχίες σε διάφορους τομείς, κάτι που δείχνει ότι μάλλον γίνεται σπουδαία δουλειά εκεί. Η εθνική Ισπανίας θα προσπαθήσει να κάνει ρεκόρ ,όχι μόνο κατακτώντας δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά και κατακτώντας τρίτο συνεχόμενο τρόπαιο σε μεγάλη διοργάνωση (Ευρωπαϊκό 2008, Παγκόσμιο 2010, Ευρωπαϊκό 2012 (;) ). Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε τεχνικά, αυτη τη στιγμή, τον τρόπο παιχνιδιού της. Ούτε ήταν αυτός ο λόγος δημιουργίας του παρόντος κειμένου.
Ίσως σε αυτή τη διοργάνωση η ισπανική εθνική έπαιζε με μια ταχύτητα χαμηλότερη σε απόδοση και σίγουρα δεν θάμπωσε τόσο με τις εμφανίσεις της όσο τις προηγούμενες. Αυτό όμως δεν της στέρησε την ουσία και βρίσκεται να διεκδικεί τον στόχο της πηγαίνοντας για ένα απίστευτο ρεκόρ, το οποίο δεν αναφέρεται ιδιαίτερα στα μέσα ενημέρωσης ή τουλάχιστον εγώ δεν το έχω δει να τονίζεται ιδιαίτερα. Πάντως αυτό με έβαλε στον πειρασμό να γράψω αυτό το άρθρο. Θεωρώ λοιπόν ιδιαίτερα εντυπωσιακό το ότι η εθνική Ισπανίας έχει κατακτήσει δύο μεγάλα τρόπαια και πάει για το τρίτο συνεχόμενο έχοντας πάρει εννιά παιχνίδια νοκ - άουτ χωρίς ο Κασίγιας να έχει δεχθεί κανένα τέρμα σε κανονική διάρκεια ή παράταση! Το έψαξα, το τσέκαρα και ήθελα να αναφερθεί διότι εκτιμώ πως πρόκειται για τρομερό στατιστικό στοιχείο που αποκαλύπτει και ένα σημαντικότατο όπλο της ομάδας αυτής και που είναι η αμυντική της λειτουργία τα τελευταία χρόνια.
Το αν θα καταφέρει να διατηρεί την εστία του ανέπαφη ο Κασίγιας, αν ο Μπαλοτέλι κι οι συμπαίκτες του έχουν διαφορετική άποψη, αν ο Ντελ Μπόσκε συνεχίσει το "χαβά" του και επικρατήσει παίζοντας χωρίς φορ, που πάντως δεν έκανε στον ημιτελικό, ή αν ο Πραντέλι βγάλει κάποιον "άσο απ' το μανίκι" του θα το παρακολουθήσουμε απ' τις οθόνες μας. Πιστεύω πως οι δύο αυτές εθνικές ομάδες θα μας χαρίσουν ένα μεγάλο παιχνίδι, έστω κι από πλευράς τακτικής. Όποιος κι αν επικρατήσει τελικά θα το αξίζει πραγματικά, έστω και για διαφορετικούς λόγους.

Αποτυχία είναι ο δρόμος της ελάχιστης επιμονής

Όπως έχει πλέον διαμορφωθεί η κατάσταση στην «ουρά» της Super League η ομάδα του Αστέρα Τρίπολης κινδυνεύει άμεσα να μην αγωνίζεται εκεί την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Απ’ όλα όσα έχουν συμβεί φέτος πολλά μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος ως τίτλο σε ένα άρθρο και ακόμα περισσότερα να γράψει, αναλύσει, αποτιμήσει. Ο τίτλος που επέλεξα, ομολογώ πως, δεν είναι δικής μου έμπνευσης. Η φράση ανήκει στον πρόεδρο του Αστέρα Τρίπολης Γιώργο Μποροβήλο και υπάρχει προς το τέλος του editorial – κειμένου στο επίσημο πρόγραμμα αγώνα της αναμέτρησης απέναντι στην Κέρκυρα.

Παρόλο που το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα ήταν αρνητικό, εν τούτοις υπάρχουν άλλα επτά παιχνίδια για τον Αστέρα όπου καλείται να δείξει πόσο θέλει, κάτι που μάλλον είναι αυτονόητο, αλλά κυρίως αν μπορεί να «σώσει την παρτίδα», έστω και στο φινάλε. Είμαι απ’ αυτούς που νωρίς, σχετικά, θεώρησα πως ο Αστέρας δεν έχει φέτος τη δυναμική άλλων ετών, χάνοντας και αρκετούς σημαντικούς ποδοσφαιριστές το καλοκαίρι, οπότε θα συναντήσει αρκετά αγωνιστικά προβλήματα. Αυτό «βγήκε» στην πορεία, συζητήθηκε από πολλούς και είναι πλέον κοινή πεποίθηση, λόγω και της κακής πορείας αλλά και της δεινής βαθμολογικής θέσης της ομάδας.

Η προφανής και χαρακτηριστική δυσκολία να παράγει φάσεις για γκολ αλλά και η παράλληλη επιθετική δυστοκία, που δυστυχώς κατάντησε εκνευριστική, σε όσες φάσεις οι παίκτες του Αστέρα φτάνουν με αξιώσεις μπροστά στην αντίπαλη εστία, αποτελεί μια σημαντική αιτία της αποτυχίας κατάκτησης τριών βαθμών σε ένα έστω απ’ τελευταία παιχνίδια. Αλλά δεν φταίει μόνο αυτό. Δεν είναι της παρούσης να γίνουν «βαθυστόχαστες αναλύσεις» ή να επιρριφθούν ευθύνες. Εκτιμώ διαχρονικά και είναι σημαντική μου θεωρία πως αυτό οφείλει αλλά και ωφελεί να γίνεται προληπτικά και έγκαιρα. Τότε έχει μεγαλύτερη αξία και αυτό ισχύει και εκτός αθλητισμού, κατά τη γνώμη μου.

Έχω επισημάνει πολλές φορές τελευταία στην «Κόντρα Επίθεση» απ’ τον ραδιοφωνικό «αέρα» των 91,5 της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Τρίπολης πως η αγωνιστική εικόνα του Αστέρα όχι απλά δεν εμπνέει εμπιστοσύνη αλλά δυστυχώς, πολύ φοβάμαι, πως δεν δίνει ούτε καν τη δυνατότητα ελπίδας. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο, σε βαθμό που να θεωρούμε πως όλα έχουν τελειώσει αρνητικά, όσον αφορά την υπόθεση παραμονής στη Super League;

Φυσικά και πιστεύω το παραπάνω, άλλωστε δεν θα το ισχυριζόμουν κατ’ επανάληψη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θεωρώ πως η κατάσταση είναι μη αντιστρέψιμη, όταν απομένουν αρκετά ματς και οι αντίπαλοι στη μάχη της «σωτηρίας» δεν είναι τόσο μακριά βαθμολογικά. Σίγουρα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και για παράδειγμα ο Πανιώνιος δείχνει να είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα, αγωνιστικά τουλάχιστον, ενώ και ο Ατρόμητος πήρε πολύτιμο βαθμό στο ΟΑΚΑ απ’ τον Παναθηναϊκό και συνεχίζει με καλύτερη ψυχολογία έχοντας όμως δύσκολο πρόγραμμα. Όπως εξάλλου ανέφερε ο Παύλος Δερμιτζάκης στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου, πλέον δεν εξαρτάται μόνο απ’ τον Αστέρα η έκβαση της «μάχης».

Στον αθλητισμό όμως, όσο υπάρχουν περιθώρια και δεν έχει κριθεί μαθηματικά κάτι όλα είναι «ανοιχτά». Έχουμε δει να γίνονται απίθανα πράγματα και άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ακολουθεί το παιχνίδι – σταθμός απέναντι στον Πανσερραϊκό. Το θετικό είναι πως το ματς διεξάγεται μακριά απ’ την Τρίπολη. Η ομάδα των Σερρών είναι σε πολύ χειρότερη θέση απ’ τον Αστέρα αλλά πήρε ένα βαθμό στην Καβάλα και θα πουλήσει ακριβά το «τομάρι» της εξαντλώντας κάθε πιθανότητα. Θυμίζω πως είχε κερδίσει στο ματς του πρώτου γύρου. Οι δύο ομάδες θέλουν οπωσδήποτε τη νίκη. Αυτό ίσως κάνει το ματς να «ανοίξει», όπως είπε κι ο Μηνάς στην εκπομπή, ιδίως αν σημειωθεί κάποιο γρήγορο γκολ. Ο χαμένος χάνεται και η αγωνιστική φιλοσοφία του Πανσερραϊκού οδηγεί προς τα εκεί. Το αφελές επιθετικό παιχνίδι του «βολεύει» τον Αστέρα, αν έχει καλή απόδοση, τακτική προσήλωση, συγκέντρωση και δεν βιαστεί να βάλει γκολ. Αν μάλιστα η ομάδα της Τρίπολης προηγηθεί μπορεί με έξυπνη τακτική αντεπιθέσεων να καθαρίσει το ματς με δεύτερο γκολ.

Όλα αυτά είναι υποθέσεις εργασίας και θεωρίες επί οθόνης. Στο χορτάρι θα φανούν και θα κριθούν όλα. Ο προπονητής του Αστέρα δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία και έχει απαντήσεις στις συνεντεύξεις που δίνει. Το θέμα είναι να έχει κι απαντήσεις στο γήπεδο με σωστές επιλογές. Είναι αυτός που ευθύνεται λιγότερο κι ίσως αν είχε αναλάβει απ’ την αρχή της σαιζόν μπορούσε να αλλάξει πράγματα προς το καλύτερο.

Την παρούσα στιγμή οι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που καλούνται να δώσουν απαντήσεις ανεβάζοντας κατακόρυφα την απόδοσή τους και σεβόμενοι κυρίως τους εαυτούς τους να βγάλουν στο γήπεδο «αγωνιστικό εγωισμό». Το τελευταίο εκτιμώ πως είναι το πρωτεύον συστατικό που απαιτείται από εδώ και πέρα.

Ο Μπαστία έχασε μια σημαντική ευκαιρία στο προηγούμενο παιχνίδι. Ευκαιρίες χάνονται πολλές στο ποδόσφαιρο. Ο αργεντινός σίγουρα ήθελε πολύ περισσότερο να σκοράρει απ’ αυτούς που του ασκούν, δικαιολογημένα βέβαια, κριτική και δεν είναι και επιθετικός για να έχουμε περισσότερες απαιτήσεις. Ωστόσο εγώ βλέπω πως στο θέμα του «ποδοσφαιρικού εγωισμού» που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο είναι μπροστάρης, δείχνει το δρόμο στους συμπαίκτες του και σίγουρα κάνει πράξη τον τίτλο του παρόντος άρθρου δηλαδή την άποψη του προέδρου του Αστέρα.

Υ.Γ.1 Το μόνο που πρέπει να προσέξει ο Μπαστία είναι κάποια αψυχολόγητα δυνατά μαρκαρίσματα, που ενδεχομένως αφήσουν την ομάδα του με παίκτη λίγοτερο σε κάποιο/α ματς.

Υ.Γ.2 Όσον αφορά τα τελευταία γεγονότα μετά τη λήξη του ντέρμπυ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού σας παραπέμπω στο υστερόγραφο του άρθρου μου στην αρχή της χρονιάς με τίτλο : «Καλή Χρονιά» στο http://johnnyvasil.blogspot.com . Έγραφα λοιπόν :

«Επειδή η φετινή χρονιά δεν άρχισε καλά και είδαμε αρκετές σκηνές βίας σε διάφορες αθλητικές αναμετρήσεις και με διάφορες εκφάνσεις θα ήθελα να πω πως σε ότι με αφορά προσωπικά στηλιτεύω τη βία στον αθλητισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται. Επίσης πολύ θα ήθελα να δω κάποια στιγμή τον καθένα από εμάς να παίρνει ενεργό και έμπρακτο ρόλο στην προσπάθεια για την καταπολέμησή της. Για την πολιτεία και τα αρμόδια όργανα έχω πλέον πάψει να ελπίζω. Αλλά για τον καθένα από εμάς και αυτό που λέω είναι πολύ σοβαρό, είναι επιτακτική ανάγκη να βγάλει μια ρεαλιστική και ξεκάθαρη τοποθέτηση με έργα απέναντι στη βία στα γήπεδα. Διότι σε αυτό το πρόβλημα, που ενίοτε παίρνει τη μορφή μάστιγας είναι πολύ επικίνδυνος και ύπουλος θα έλεγα ο ρόλος κάποιων «ηθικών αυτουργών» πέρα απ’ τους φυσικούς εκφραστές κάθε φορά.»

Αδίκησε τον εαυτό του...

Δεν κατόρθωσε να συνεχίσει τις θετικές εμφανίσεις και να αποσπάσει κάτι καλό η ομάδα της Τρίπολης νωρίτερα στο «Γ. Καραϊσκάκη». Έπεσε πάνω στον καλύτερο, μέχρι τώρα, Ολυμπιακό, ο οποίος έπιασε πολύ καλή απόδοση, βοηθήθηκε απ’ το θερμόαιμο κοινό του αλλά κυρίως έδειξε και στο χορτάρι πως είχε «βάλει μυαλό» τόσο απ’ τα προηγούμενα μέτρια παιχνίδια του, όσο κι απ’ τις εξαιρετικές επιδόσεις του Αστέρα. Οι ερυθρόλευκοι δεν υποτίμησαν σε καμία στιγμή τον αντίπαλό τους και κατάφεραν να μπλοκάρουν τα ατού των «κιτρινομπλέ».

Από την άλλη πλευρά ο Αστέρας στήθηκε με συνταγή ΟΑΚΑ, έχοντας πάλι ως φουνταριστό τον Ροτζέριο, αλλά με τον Καρέρα αντί του Κερ. Προφανώς ο Βαγγέλης Βλάχος θέλησε να δώσει βοήθειες στον βραζιλιάνο όμως έχασε ένα πολύτιμο ανασταλτικό εργαλείο στο χώρο του κέντρου. Η άμυνα δέχτηκε μεγάλη πίεση απ’ την αρχή του αγώνα, ωστόσο οι καλές επεμβάσεις του Ντεγκρά, κάποια διωξίματα της άμυνας αλλά και η αστοχία των παικτών του Ολυμπιακού κρατούσαν το ματς χωρίς τέρματα. Επιθετικά μόνο ένα καλό σουτ του Αράς, που απέκρουσε σε κόρνερ ο Νικοπολίδης, ήταν η συγκομιδή σε τελικές προσπάθειες για το πρώτο μέρος.

Ο Ολυμπιακός είχε σε πολύ καλή μέρα τον Ιμπαγάσα, που «γλύκαινε» το παιχνίδι και δημιουργούσε πολλά «ρήγματα» κυρίως από δεξιά, καθώς ο Ρόμενταλ βγήκε αρκετές φορές στην «πλάτη» της άμυνας. Επίσης ο μικρόσωμος αργεντινός «τρυπούσε» και το κέντρο της άμυνας με εξαιρετικές κάθετες πάσες. Ο γηπεδούχος ευτύχησε να προηγηθεί με ένα αρκετά τυχερό γκολ από κεφαλιά του Πάντελιτς, αλλά αυτό δε λέει κάτι αφού θα μπορούσε να έχει σημειώσει περισσότερα τέρματα.

Ο Ουντότζι πέρασε στη θέση του Καρέρα με την έναρξη του δεύτερου μέρους. Γύρω στο 50' η ομάδα της Τρίπολης προσπάθησε να αντιδράσει, κρατώντας τη μπάλα και βγαίνοντας στην επίθεση με κάποιες αξιώσεις, κάτι που δεν είχε γίνει νωρίτερα. Κάπου εκεί έγινε και η δεύτερη και μάλλον τελευταία καλή φάση, όταν μετά από ωραίο «σπάσιμο» του Ροτζέριο προς τα πίσω, ο Μπαστία έπιασε ένα καλό σουτ εκτός περιοχής αναγκάζοντας τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού να διώξει τη μπάλα σε κόρνερ.

Ο Ολυμπιακός απάντησε με σοβαρότητα στην κυκλοφορία και πίεση στον ανασταλτικό τομέα. Έτσι το διπλό κακό που έγινε στο 60' με τη δεύτερη κίτρινη του Μπαρτολίνι και το γκολ του Φουστέρ απ’ το φάουλ, το οποίο επέφερε τη δεύτερη κίτρινη του αργεντινού, κατά μεγάλο ποσοστό έγειρε την πλάστιγγα προς τη μεριά των «ερυθρολεύκων». Στο υπόλοιπο του αγώνα ο Ολυμπιακός σημείωσε ένα τρίτο τέρμα και έχασε κι άλλες ευκαιρίες. Ο ρόλος του Αστέρα πλέον ήταν άχαρος αλλά και γενικά το ματς έχασε το ενδιαφέρον του.

Ο Αστέρας προσπάθησε να ψάξει το γκολ της τιμής αλλά ήταν ακίνδυνος επιθετικά. Ο Κώστας Φορτούνης πήρε ακόμα λίγο χρόνο συμμετοχής και έδειξε πάλι καλά στοιχεία, όπως και ο Φετφατζίδης απ’ την άλλη πλευρά. Το κακό για τον Αστέρα ολοκληρώθηκε στο φινάλε, όταν ο Μπαστία δρώντας αψυχολόγητα πήρε δεύτερη κίτρινη για εκτός φάσης χτύπημα στο Ντουντού.

Αν θέλουμε να συνοψίσουμε, θα πούμε πως η επικράτηση του Ολυμπιακού ήταν δίκαιη. Η ομάδα του Βαλβέρδε έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι και ευχαρίστησε τους οπαδούς της. Είχε πολλούς παίκτες σε καλή μέρα και κυνήγησε το ματς με υπομονή ακόμη κι όσο το γκολ δεν ερχόταν. Κορυφαίος ήταν ο Ιμπαγάσα και ακολούθησαν κυρίως ο Ριέρα αλλά καλός ήταν κι ο Ρόμενταλ. Βελτιωμένος και συγκεντρωμένος μετά από καιρό ήταν και ο Ντουντού.

Ο Αστέρας αδίκησε τον εαυτό του σε κάποια σημεία του παιχνιδιού. Ο Ροτζέριο προσπάθησε αλλά «χάθηκε» ανάμεσα στα «θηρία» Μέλμπεργκ και Α. Παπαδόπουλο. Έτσι όπως είχαμε πει και την περασμένη Παρασκευή η άμυνα του Ολυμπιακού δεν δέχτηκε ιδιαίτερη πίεση και ανέβαινε ψηλά. Οι μέσοι του Αστέρα, ακραίοι και κεντρικοί, δεν μπορούσαν να κρατήσουν τη μπάλα σχεδόν καθόλου, έτσι η πίεση μεταφερόταν στα καρέ του Ντεγκρά. Επίσης οι πλάγιοι αμυντικού δεν πήραν τις βοήθειες που χρειάζονταν και ο πολύμορφος τρόπος ανάπτυξης των Πειραιωτών έκανε το έργο της άμυνας ακόμα πιο δύσκολο.

Το θέμα δεν είναι ούτε η ήττα, ούτε το σκορ, ούτε τα τρία τέρματα που δέχτηκε η ομάδα του Αστέρα. Αυτό μπορεί να το πάθει οποιαδήποτε ομάδα, ιδίως αν στο γήπεδό του ο καλός Ολυμπιακός βρεθεί σε καλή μέρα. Η ζημιά είναι πως παράλληλα με την πρώτη ήττα και πρώτη κακή λειτουργία της ομάδας σε κάποιους τομείς ήρθαν αυτές οι δύο αποβολές, των Μπαστία, Μπαρτολίνι. Οι δύο παίκτες δεν θα αγωνιστούν στο προσεχές παιχνίδι με τον Ατρόμητο στην Τρίπολη ενώ σίγουρα μένει και μια ξινή γεύση πέρα απ’ το καθαρό αγωνιστικό κομμάτι.

"Ζήλεψε" ο Αρκαδικός!

Ως πιο ποδοσφαιρικός, αρχική μου πρόθεση ήταν να γράψω για το παιχνίδι του Σαββάτου μεταξύ Ολυμπιακού και Αστέρα Τρίπολης στο γήπεδο «Καραϊσκάκη» (19:30). Ωστόσο θα ήταν αυτογκόλ από μέρους μου να μην κάνω έστω και μια σύντομη αναφορά στην πολύ όμορφη και ποιοτική «καλαθοσφαιρική παράσταση» που παρακολούθησα νωρίτερα στο κλειστό του ΔΑΚ Τρίπολης, μαζί με πολλούς άλλους φίλους του αθλήματος. Πρωταγωνιστής για άλλη μια φορά ο Αρκαδικός, ο οποίος, αν και βρίσκεται ακόμα στο στάδιο προετοιμασίας και παίζοντας χωρίς τους δύο ξένους του, κατόρθωσε να κάνει την τρίτη συνεχόμενη νίκη σε επίσημο ματς για φέτος, αποκλείοντας απ’ το θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδας τον Ηλυσιακό. Αξίζει να σημειωθεί πως η αθηναϊκή ομάδα αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία και ηττήθηκε με το διόλου ευκαταφρόνητο 87 -73!

 Η ομάδα του Γιάννη Σμυρνιώτη ξεκίνησε καλά και διατηρούσε ένα μικρό προβάδισμα, όμως με μπροστάρηδες τους Χατζή, Κασελάκη ο Ηλυσιακός ανέκτησε την πρωτοπορία στο σκορ και έκλεισε το ημίχρονο προηγούμενος με 32 – 42. Οι παίκτες της αρκαδικής ομάδας μπήκαν αποφασισμένοι στο β’ μέρος και με ένα «ονειρεμένο» γ’ δεκάλεπτο, σε άμυνα κι επίθεση, έθεσαν τις βάσεις για μια μεγάλη νίκη – πρόκριση. Με έξυπνο και ώριμο παιχνίδι και με τη συνδρομή του τεχνικού επιτελείου, ανταπεξήλθαν ακόμη κι όταν ο αντίπαλος πλησίασε και πήραν μια επαγγελματική νίκη με καλή διαχείριση σε όλους τους τομείς, στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Αξίζουν πολλά μπράβο σε όλους, διότι πέρα απ’ τη νίκη ευχαρίστησαν τον κόσμο που, με δεδομένο ότι το ματς έγινε σε μια δύσκολη για πολλούς ώρα εργάσιμης μέρας, ήταν ικανοποιητικός σε αριθμό και σχεδόν γέμισε το κλειστό. Επίσης διότι αντιμετώπισαν το ματς θετικά σαν πρόκληση και σοβαρά παρότι όχι ακόμα έτοιμοι, αποδίδοντας σημαντικά διαστήματα εξαιρετικού μπάσκετ. Το θετικό της υπόθεσης και κέρδος για τον Αρκαδικό, πέρα απ’ την πρόκριση, είναι πως κατάφερε να κερδίσει το κοινό, το οποίο «παρασύρθηκε» απ’ την ομάδα, βοήθησε απ’ την πλευρά του και μάλλον θα συνεχίσει να είναι εκεί αλλά και να πληθαίνει, ύστερα από τέτοιες εμφανίσεις.

Περνώντας στο ποδόσφαιρο και στον Αστέρα θα ήθελα να εξηγήσω λίγο τον τίτλο του άρθρου. Είναι καθαρά χιουμοριστικός και υπονοεί αυτό που έχουμε αναφέρει και στο ραδιόφωνο παλαιότερα. Η παράλληλη αθλητική «άνθηση» Αστέρα και Αρκαδικού μόνο καλό μπορεί να φέρει και στις δυο ομάδες, μέσω του καλώς εννοούμενου ανταγωνισμού – συναγωνισμού αλλά και δημιουργώντας συγκοινωνούντα δοχεία όσον αφορά τους φιλάθλους που παρακολουθούν αμφοτέρους.

Το Σαββατιάτικο παιχνίδι κόντρα στον Ολυμπιακό αποτελεί μια ακόμη πρόκληση για τον Αστέρα. Όντας αήττητος μέχρι στιγμής θα επιδιώξει να συνεχίσει το σερί των καλών εμφανίσεων και αν καταφέρει να το διατηρήσει στο «Καραϊσκάκη» θα έχει βγάλει μια εξαιρετικά δύσκολη πρώτη τετράδα αγώνων έχοντας παραπάνω βαθμούς κι από ότι θα περίμεναν κι οι πιο αισιόδοξοι. Επίσης, όπως αναφέραμε και την περασμένη εβδομάδα πριν την αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ, δεν έχει απολύτως τίποτα να χάσει.

Ο Βαγγέλης Βλάχος βλέπει αρκετούς τραυματίες να επιστρέφουν, οπότε έχει περισσότερες επιλογές στη διάθεσή του. Σίγουρα ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει ή έτσι λέμε, αλλά το κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό και στο προηγούμενο η ενδεκάδα ήταν σε ένα βαθμό «ανάγκης», αν μπορεί να χαρακτηρισθεί έτσι. Το πιθανότερο είναι να διατηρηθεί το σχήμα που χρησιμοποιήθηκε κόντρα στην ΑΕΚ, με κάποιες ίσως αλλαγές προσώπων. Οι προβλέψεις για την ενδεκάδα είναι παρακινδυνευμένες. Ίσως επανέλθει κάποιος απ’ τους Καρέρα, Ρομπέρτο ενώ πλέον πρέπει να έχουμε στην άκρη του μυαλού μας και την επιλογή Φορτούνη, αν όχι σε αυτό το ματς αλλά ίσως σε κάποιο επόμενο. Ερωτηματικό αποτελεί ο τρόπος που θα χρησιμοποιηθεί ο Ροτζέριο, που θυμίζω πως είχε πολύ καλή απόδοση την Κυριακή.

Όσον αφορά τον Ολυμπιακό τώρα, είναι το πρώτο επίσημο ματς που θα έχει φιλάθλους των «Πειραιωτών» στο γήπεδο. Η «δίψα» είναι μεγάλη, τα εισιτήρια φεύγουν με γοργούς ρυθμούς και αναμένεται εξάντλησή τους. Αυτό είναι και κακό και καλό για τον Αστέρα. Ο κόσμος του Ολυμπιακού ανέκαθεν δίνει «φτερά» στους παίκτες του, πλην όμως σε αυτή τη συγκυρία που η ομάδα δεν έχει «δέσει», αν κάτι δεν πάει καλά ( αργεί να ανοίξει το σκορ ή προηγηθεί ο Αστέρας ), ενδεχομένως γυρίσει εις βάρος του και μετουσιωθεί σε «βαρίδι» στα πόδια των ποδοσφαιριστών του.        

Έτσι χρειάζεται σοβαρότητα στα πρώτα λεπτά και έλεγχος του ρυθμού, κάτι που έγινε με επιτυχία την προηγούμενη αγωνιστική, ιδιαίτερη προσοχή στο Ριέρα που δείχνει να ανεβαίνει και κλείσιμο του άξονα διότι οι περισσότεροι μέσοι του Ολυμπιακού συγκλίνουν, καθώς ο Βαλβέρδε συχνά τους χρησιμοποιεί με «ανάποδο» πόδι. Βέβαια ο Ισπανός προπονητής αναμένεται να κάνει και αλλαγές γιατί κι αυτός προβληματίζεται με την μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας του και πειραματίζεται κυρίως απ’ το κέντρο και μπροστά.

Πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθεί ο Ιμπαγάσα, με καθήκον να σπάσει την κλειστή άμυνα του Αστέρα κυρίως κεντρικά, ενώ ίσως προτιμηθεί ο Ρόμενταλ, που λόγω ταχύτητας είναι καλύτερος στην κόντρα. Το σίγουρο είναι πως οι γραμμές του Αστέρα πρέπει να είναι συμπαγείς και κοντά μεταξύ τους, η αμυντική τετράδα να μην ανεβαίνει πολύ ψηλά και δεχτεί κάποιο γκολ στην κόντρα και ο παίκτης που θα είναι ακριβώς μπροστά απ’ τους κεντρικούς αμυντικούς να τους δίνει ανά πάσα στιγμή βοήθειες, ιδίως στην περίπτωση που ο Ολυμπιακός αγωνιστεί με δύο επιθετικούς. Τέλος αν ο Βαλβέρδε επιμείνει, κακώς για εμένα αλλά καλώς για τον Αστέρα, στον Χολέμπας για αριστερό οπισθοφύλακα και δεν ξεκινήσει τον Μπράβο, οφείλω να επισημάνω πως εκεί έχει παρατηρηθεί η «αχίλλειος πτέρνα» της άμυνας του Ολυμπιακού, στα μέχρι τώρα παιχνίδια τουλάχιστον. Και κλείνω λέγοντας πως μεγάλη απειλή αποτελούν και οι στημένες φάσεις για την άμυνα του Αστέρα, λόγω των πολύ καλών κεφαλοσφαιριστών Μέλμπεργκ, Τοροσίδη και Α. Παπαδόπουλου που προωθούνται και σκοράρουν με καλή συχνότητα.